ვცივდებით

ჩემი დრო, რაც უფრო მეტი გადის, მით უფრო მეტად ვრწმუნდები რომ ადამიანები ცხოველთა მობიძაშვილოები ვართ. როგორც მათი ნაშიერნი ლეკვობ-კნუტობ-წიწილობისას ერთად თამაშობენ და მერე ერთმანეთს შორდებიან, თითქოს ჩვენც იგივე ქარბორბალა გვირევს გონებას.
ვცივდებით.
სამწუხაროდ, სურდოსა და გრიპზე ბევრად უარესი გაციებით.
თუ ბავშვობის თამაშობები საერთო იყო ახლა დიდობის საქმეები განსხვავებულია, განსხვავებულია შეხედულებები, აზრები და მიზნები. მაგრამ ამის აღიარების გვეშინია, და ჩუმად, გულის კუნჭულეთში თუ გავამხელთ, ისიც ცხოვრებაში მაქსიმუმ 1,5-ჯერ.
ისე კი, "სიცივეს" უდროობასა და სამსახურს ვაბრალებთ.
დამპალი დრო და საქმე. როგორ ძალით გვაშორიშორებს ახლონათესავებსა და მეგობრებს.
თუ ჩვენ ადამიანებს, თავი ცხოველებზე განვითარებულად მოგვაქვს, ვამბობთ რომ ისინი ვერ ლაპარაკობენ და ვერ აზროვნებენ, და ამიტომაც, მათ დიდი გულმოდინებით ვიშინაურებთ (რა კეთილები ვართ) და უფრო დიდი გულმოდგინებით შევექცევით, რატომ არ განვსხვავდებით მათგან?! თუ საკმარისია სხვაობა, რომ ერთი მშობლის შვილები ან ნათესავები არ ქორწინდებიან.
იქნებ დროა, ცხოველების ადამიანურობაც ვაღიაროთ, ან ადამიანის ცხოველურობა?!
ან იქნებ იმის დროა, რომ საკუთარ თავებს შემოვძახოთ, შემოვაფხიზლოთ და საყვარელი ხალხის ნახვის სურვილი გავუმძაფროთ.
იქნებ არც ამის დრო და აუცილებლობაა, რასაც ახლა ვფიქრობ და ვწერ, ან კითხულობთ და ეს დრო სხვა რამისთვის უნდა მიგვეძღვნა. რათ გვინდა ფიქრი, ის ხომ დროს გვართმევს, მივყვეთ ინსტიქტებს, ვიყოთ ცხოველები?!

მომენატრეთ ჩემი ბავშვობისა და დიდობის ნაწილო, უკვე საქმიანო ადამიანებო.

პატივისცემით,
გიორგი ლიპარიშვილი

20.08.13