უცნაური ჩვევა მაქვს. წიგნის კითხვას რომ მოვრჩები იმ დღეს ახალი წიგნის კითხვის დაწყების ნაცვლად ფიქრს ვიწყებ. მეორე დღეს უკვე შეიძლება ახლის დაწყება.
“ჩერნობილის ლოცვა”-ს რომ მოვრჩი, მეგონა კიდევ რამდენიმე ხანს კითხვის ნაცვლად, ლოცვის (“ჩერნობილის ლოცვაზე” ფიქრის), გაგრძელება ჯობდა
ეს არის წიგნი, სადაც ყველა მთავარი გმირია, სადაც ავტორიც გმირია. იმდენი ინტერვიუ ჩაწერა, იმდენი ფაქტი ნახა, იმდენ ადამიანს მოუსმინა, რომ თვითონაც საშინელი ამბის უშუალო მონაწილე გახდა. მკითხველიც ჩერნობილში გამოკეტილი ტყუილის, საიდუმლოებების, სიჩუმის, ხმაურის, წლები გაგრძელებული ტრაგედიის “თვითმხილველი” გაგვხადა…
წიგნის ავტორმა სვეტლანა ალექსეევიჩმა კომუნისტური ცენზურა თავიდან ფეხებამდე გააშიშვლა. მატყუარა, მშიშარა, მდუმარე, საიდუმლოხელდაფარებულ ჩინოვნიკებს გულწრფელი, მამაცი, ხმაურიანი, სიმართლის თვალებში ჩამხედავი ადამიანები დაუპირისპირა. ადამიანები, რომლებსაც ისტორია სანატრელი გაუხდათ, აწმყო მოეწამლათ და მომავალი გაუუბდურდათ. ადამიანები, რომლებიც ტყუილში და რადიაციაში აცხოვრეს, ამუშავეს, თვალები აუხვიეს, მომავალი გადაუჭრეს...
წიგნი სავსეა მძაფრი შეგრძნებებით. შესაძლოა ნესტოები დაგვებეროს ქალების, კაცების სიმამაცით, თვალები დაგვისივდეს ცრემლების მოზღვავებით, გული აგვენთოს და აგვიგუგუნდეს სიმართლით, რომელიც თითქოს უჩინმაჩინი რადიაციასავით მიწაში დამარხეს.
ადრე მეცინებოდა ჩერნობილზე გამოგონილი ანეკდოტების მოსმენისას, ახლა არაფრით… ანეკდოტებიც ბინძური პროპაგანდის ნაწილი იყო, რომელიც თითქოს “არაფერია”-ს, “ყველაფერს ვაკონტროლებთ-”ს აღნიშნავდა.
ჩერნობილი ნამდვილი ომი ყოფილა, არა ომზე ომი. უომესი.
იმისთვის, რომ ჩერნობილი ვიცოდეთ, ახლო წარსული, დიდი მეზობლისგან ხალხგაწირვა, დოკუმენტური ნაშრომის სიმძაფრე, მწარე, მწარე სიმართლე ლოცვა უნდა ვისწავლოთ, “ჩერნობილის ლოცვა”...
P. S. სვეტლანა ალექსევიჩი ნობელიანტი მწერალია. ის ერთდროულად მწერალიცაა, ისტორიკოსიც, ჟურნალისტიც და მკითხველიც, ამბის მკითხველი - რა მოხდა წარსულში, რა ვიცით აწმყოში და რა გვეცოდინება მომავალში
კითხვის დასრულებისას შემაჯამებელი ფიქრია საჭირო, ფიქრი და ლოცვა, “ჩერნობილის ლოცვა...”
.png "English"){kind=small}
