კანში ვეღარ ვეტევით

ხშირად თურმე ისე ვართ,
კანში ვეღარ ვეტევით,
სულ ყველაფერს ვაგვარებთ,
მხოლოდ ერთი შეტევით.

ავადმყოფებს ვეძახით,
თანაც მუშტებს ვუღერებთ,
მერე ვაჟკაცობაზე, 
შვილებს ლექსებს ვუმღერებთ.

ქრისტეს რჯულასაც ვქადეგებთ,
თან ვარიგებთ მუქარებს,
თითქოს მსგავსი ქმედება,
ცეცხლს ნაპერწკალს უქარვებს.

ზოგი ჭინჭარს იღერებს, 
საჯაროს ხდის განაჩენს,
მერე რა მოვუხერხოთ,
ლოყას ცალად დანარჩენს?!

პატიმრების ღისებას, 
როცა სულში აფურთხეს,
მაშინ თითო-ოროლამ, 
აქციები აკურთხეს...


"იდენტობის" დღეობა კი,
მისალოცი გახადეს,
როცა კრავის ქურქები,
თავებს თავად გახადეს.

საქციელს ვერ ვიწონებ,
ტაძარს თავს ვინც აფარებს,
თავისივე წინსვლისთვის,
ხალხს სიურჩეს აპარებს.

არავის არ ჭირდება
თავზე ხელისგადასმა,
ყველას კარგად გამოდის
ლაფის ვედრით გადასხმა.

მე არავის არ ვიცავ,
არც არავის ვაძაგებ,
თვალებს ვუწმენდ სიმართლეს,
ნერვიულად ვძაგძაგებ.

ხშირად თურმე ისე ვართ,
კანში ვეღარ ვეტევით,
სულ ყველაფერს ვაგვარებთ,
მხოლოდ ერთი შეტევით.


გიორგი ლიპარიშვილი
17.05.13