ისტორია ყვირის

ზოგი ვერც ვერასოდეს,
ვერაფერს ვერ ხვდება.
ქართველი ჯარისკაცი
სხვის მიწაზე კვდება.

სხვისი ომით გვხიბლავენ,
მშვიდობა რომ ვიგრძნოთ,
ამერიკის მიზნები
დავიჯეროთ ვინძლო.

ნარკოტიკის ომია,
მშვიდობის რომ ქვია,
"დემოკრატიისათვის,"
სიცოცხლეს რომ გვიან.

ფხიზლობა თუ გვიშველის,
თვალს არ უყვარს ახვევა,
თორემ სრულად მოუწევს,
სინდის-ნამუსს ახევა.

ჩავიქნიოთ ხელები
გვეშელება აწი რა?!
- :"გმირმა ხომ მსოფლიოსთვის
თავი კვლავაც გაწირა?!"

მე არ მიღის სიცოცხლე
მათი, ასე აბუჩად,
ვაი მის კაცობანას,
ვინც ეს საქმე აფუჭა.

არ ღირს მთელი მსოფლიო,
ქართველ კაცთა ამაგად,
დედას როგორ უნდოდა,
შვილის ნახვა ჭარმაგად.

საქართველოს შვილები,
სამშობლოს თავს ფიცავდა,
მაგრამ ის ავღანეთში
მხოლოდ ოჯახს იცავდა.

ჩვენი მტერი ისაა,
მამლუქებად რომ გვყიდის,
მერე პოლიტიკიდან
მართალივით რომ "მიდის".

არ შერჩება არავის,
ქართველ ბიჭთა სისხლები,
მათი გვერდში დგომისთვის,
ზამთრის ვაზად ვისხვლებით.

მათი დედის თვალებში,
გაჩენილი მდინარე,
მოსვენებას არ მიცემს,
მოღალატე მძინარეს.

დავაბრუნოთ ბიჭები,
სამშობლოში სახარად,
და ნუ ვაქცევთ მათ თავებს,
შავ ჭირად და სახადად.

კაცის დედაბუნება,
განა მხოლოდ წალდია,
ყველა ცოცხალ არსებას,
სიცოცხლე ხომ წადია?!

ვხედავთ ფულის კეთება,
სიცოცხლის კვლად ყივის,
ფრთხილად "პოლიტიკოსნო"
ისტორია ყვირის.


გიორგი ლიპარიშვილი
6.06.13