ილიაში ბნელა

22 წლის ვიყავი ლექციების კითხვა, რომ დავიწყე.

მალე 29-ს ჩავეხუტები.

თავდაპირველ ნერვიულობას, თავდაჯერებულობა, გამოცდილება და პასუხისმგებლობის ზრდაც მოყვა.

მადლობას ვიღებდი სტუდენტისა და ადმინისტრაციისგანაც. მეც, ბედის მადლობელი ვიყავი. მომწონდა და მიყვარდა ჩემი საქმე, ჩემს სტუდენტობას მახსენებდა და მახარებდა.

ახალი სასწავლო წლისთვის საკმაზის შეზავებაში მეც ჩამრთეს. მაგრამ მერე ყველაფერი თავდაყირა დადგა.

ყველასგან ჩუმად ჩატარებული კასტინგი... პროტექციის ყვავილობა ზაფხულში...

მერე იყო კითხვების დასმა და ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაციის მხარდაჭერა ჩვენი სიმართლის დასაცავად. ფსევდოკონკურსისმატარებლებმა უკან დაიხიეს და თქვეს რომ არავითარი კონკურსი არ არსებულა. ამ დროს არსებობს ელფოსტები, სადაც მიმართვაა: ძვირფასო კონკურსანტებო და ა. შ.

უკან დაიხიეს. მაგრამ ეს უკან დახევა მხოლოდ კონკურსის გაუქმებით გამოიხატა. შედეგი კი იგივე დატოვეს.

ხან სირაქლემის პოზიცია მიიღეს, ხან ბავშვის, რომელმაც თავის დაცვა მყარი არგუმენტებით ჯერ არ იცის და სისულელესაც გულწრფელად ამბობს.

მიზანში გარტყმულია და ფაქტიც თხასავით ჯიუტია: რამდენიმე ლექტორი ლექციებიდან დაუმსახურებლად მოგვიშორეს.

რატომ? ან ადმინისტრაცია რატომ არ ინტერესდება ამით? მე უკვე ვიპოვე კითხვის პასუხი.

მადლობას ვუხდი ჩემს ღირსეულ ასეულობით სტუდენტსა და რამდენიმე კოლეგას ეფექტური თანამშრომლობისთვის.

დედამიწა კარუსელს გავს. ჩვენ რომელიმე ატრაქციონზე კიდევ შევხდებით, მერე რა რომ ახლა ილიაში ბნელა.

პატივისა და გულისცემით, გიორგი ლიპარიშვილი

18.08.14