თევდორეს ნაფიქრალი

დაბადებას დაბადება დავასწარი, უფრო ზუსტად, 3 კვირით ადრე დავიბადე. შეიძლება ამის გამო ცოტა ინერვიულა ჩემმა ოჯახმა, მაგრამ სადარდებელი არაფერია. პირიქით, სასიხარულოა, ადრე დავიბადე და დიდხანს ვიცოცხლებ.

 დედაჩემი ვაჟკაცი ქალი ყოფილა. ჩემს პირველ სახლშიც, დედის მუცელშიც, მესმოდა და  ვგრძნობდი მის სიძლიერეს, მაგრამ მშობიარობისას უფრო მეტად შევიგრძენი.

 ტკივილი 13 საათი ეჭიდავებოდა, დედაჩემმა კი გაუტკივარების გარეშე ტკივილს ომი მოუგო.

 მამაჩემი მე და დედას ყველაზე საჭირო დროს გვერდიდან არ მოგვშორებია. დედის სიმამაცეს მამის მხნეობაც ემატებოდა და მეც ძალამომატებული მოვიწევდი მუცლიდან.

 მშობლების მხნეობით გათამამებულმა, ორნასკვიანი ჭიპლარით შემოხვეულმა დაბრკოლებებს თავი ადვილად გავართვი, ჩემი გავიტანე, პატარა პაუზის მერე ამოვისუნთქ-ამოვიტირე. დავიბადე.

 დედ-მამამ თევდორე დამარქვა. მამა ფიქრობს, რომ ეს სახელი გასროლილი მუშტივითაა. მე უკვე მომწონს ჩემი თავიც (საკუთარი აზრი მაქვს და გადაწყვეტილებებსაც ვიღებ) და ჩემი სახელიც, ჩემი მშობლების ჩემთვის ნაფიქრალ-მორგებული.

 ამ ფოტოზე ორიოდე საათის ვარ. პირველი ფოტო მამამ ძლივს გადამიღო.

 ახლა უკვე არც მეტი არც ნაკლები, 5 დღის ვარ. 

 მიყვარს მშობლები, ჭამა, ძილი, გარშემომყოფები, სიცოცხლე. 

 ბევრი ფიქრი მომივიდა. სხვა საქმეებსაც უნდა მივხედო...

 ამ დროისთვის კი ალბათ სულ ეს იყო თევდორეს ნაფიქრალი.

გიორგი (თევდორეს მამა) ლიპარიშვილი

25.04.13