საკუთარ პანაშვიდს თუ წარმოვიდგენ,
ლამაზ ქალების დადგება რიგი...
,,თავიდან მე მას ვერ ამოვიგდებ,
ჩემთვის წერდაო, იტყვიან, იგი."
და ერთმანეთსაც თვალებით
გააშიშვლებენ წამში,
- მე ვედექიო მეგზურად,
მელექსეს მუზის წვაში...
დაიბრალებენ იმასაც,
რაც კი არასდროს თქმულა,
გააშავებენ მინასაც,
საქმე აჩვენონ რთულად...
მაგრამ მელექსის პანაშვიდს
ტყუილი არ გასდევს სულ მთლად.
,,რა გამაჩერებს განა მშვიდს,
სიტყვა ითქმება სუფთად,
მე იგი მყავდა სუნთქვად,
ცხოვრება არ მინდა სუფრად!..
მე გეტყვით ყველაზე სიმართლეს,
ვეძახდი თვალის სინათლეს.
ვიცნობდი ყველაზე ახლოს,
პირველად ვინც უნდა ნახოს.
ეს სიხარული მე მერგო ბედად,
თავს ვგრძნობ მე მაინც ბედნიერ დედად!.."
ქალებმა ერთმანეთს უჩურჩულეს –
ეტყობა ჩემმა თვალება გამცა~
და სანამ ათასი უაზრო უჩუმჩუმეს,
ერთმა მათგანმა კბილთაგან გაცრა: -
,,სანამ ჩვენ მელექსის სიყვარულს ვიტყობდით,
დედა ცრემლს ღვრიდა წრფელად ლიტრობით!.."
(ლიპარა) გიორგი ლიპრიშვილი
1.03.09