ავტოპორტრეტს დასაბადს...

დავიბადე,
ვიშვი,
გავჩნდი, 
27 წლის მე წინათ...
გავიზარდე,
ვცოცხლობ,
დავრჩი,
მე ნოემბრის ნელ-თბილ წვიმად...

ჯერ ბავშვობა შემოვიცვი,
უდარდელი ოქროს ხანა,
მერე ქურქსაც შემოვიცვლი, 
საქმით თავი მომეფხანა...

სამსახური შემეჩვია,
ადრეული წლებიდან,
თან ვსწავლობდი ცოტა-ცოტას,
გულის წამოწყებიდან.

ჩემს ასაკზე მეტი მე,
სამუშაო ვიცვალე,
მაინც სავსე ქვევრად დავრჩი,
ვეღარ გამოვიცალე...

ახლაც 2 სამსახური,
ჩემს მხარდამხარ არიან,
კიდევ ვეძებ დანარჩენებს,
გულმა ტვინი არია.

დრო არ მყოფნის, მეცოტება,
საქმე მინდა ვამალო,
მე დღე-ღამე მეცოდება,
წამზე გადავამრავლო.

წლები მიხტის კურღელივით,
მელად მომეპარება,
ჩაიბარებს ჩემს საწუთროს,
მზე რომ მომეფარება.

მაგრამ სანამ თვალებში მაქვს,
მე სიცოცხლის განცდები,
სიყვარულით დავაბიჯებ
და რაღატომ გავცვდები?!

სანამ გულში გრძნობები მაქვს,
სანამ ენა გამიჭრის,
სადარდელი "აღარა მაქვს",
უდარდელს კი რა მიჭირს...

ჩემი დაბადებისდღე,
თავში ამებლანდება,
როცა ვარდობის თვეში,
შვილი დამებადება.

ჩემს ცხოვრებას შეუქმნის 
ხელმეორედ დასაბამს,
ველოდები თითზე თვლით,
ავტოპორტრეტს დასაბადს...

გიორგი ლიპარიშვილი (18.10.12)