ჩემი შვილი

თევდორე ლიპარი-შვილს

ჩემი შვილი მთვარეა,
ჩემი შვილი მზეა,
ჩემი შვილი ღამეა,
ჩემი შვილი დღეა.

ჯერ 9 თვისაც არაა,
9 მთაც ჯერ არ უნახავს,
ის ხომ ჯერ პატარაა,
წლები გადაუნახავს.

ჯერ სიტყვებიც არ იცის,
ზღაპრებიც არ უკითხავს,
როგორ ვჩნდებით ამქვეყნად,
ისიც კი არ უკითხავს.

ჯერ ნაბიჯსაც არა დგამს,
არც მსუბუქს და არც მძიმეს,
ისე კარგად იზრდება,
მიწასაც არ ამძიმებს.

ჯერ არც ფული უყვარს,
არც ათამდე თვლის,
რა სუფთაა ბავშვობა,
როგორც თოვლი მთის.

ნეტავ სიზმრად რას ხედავს,
ნეტავ ხომ არ აციებს,
ნეტავ ცხადში რას ფიქრობს,
ან რა ფიქრი აცინებს.

სურნელით კი ჩაგრავს,
ყვავილების არმიას,
და ღიღინით ასრულებს,
საოპერო არიას.

შვილი გულად გამიჩნდა,
გულიც შვილად მიცემს,
თურმე მამაშვილობა,
კაცს სილაღეს მიცემს.

კბილი კბილზე ამოდის
და თეთრ ჯარად დგებიან,
ვისაც შვილის უღიმის
ფეხზე წამოდგებიან.

ჩემი შვილი მთვარეა,
ჩემი შვილი მზეა,
ჩემი შვილი ღამეა,
ჩემი შვილი დღეა.


18.01.14
გიორგი ლიპარიშვილი