წიგნის “დაბადების დღე”

ამ დღეს მსოფლიოს ბევრი ქვეყანა ერთი დიდი მოვლენის გარშემო ტრიალებს. აზროვნების გადატრიალება სხვადასხვა დროს სხვადასხვაგვარად ხდებოდა. ცეცხლისა და ბორბლის გამოგონებასთან ერთად ერთ-ერთი რევოლუციონერი წიგნიც იყო,რომელმაც ჩვენ მეტი ცოდნა და ინფორმაცია მოგვიტანა. ადამიანმა მისი პატივისცემის შესანარჩუნებლად წიგნის დღე დააწესა.

365

დღეა,
წუთია,
წამია,
წელი,

მე,
ამ
სტრიქონის
გავმხდარვარ
მწერი.

უკვე
დიდია,
დღეები
მიდიან.

სიცოცხლე რამდენი ღირს?
ცხოვრება მამობად ღირს.

დღეს ჩემი შვილის,
პირველი წელია,
ლექსიც კი,
ღირსი ვერ დამიწერია.

როცა გავიგე მამა ვხდებოდი,
რა მელდებოდა ვერც კი ვხვდებოდი.

ჩიორა,
პლანტაჩო,
ვეძახი გულითმე,
სიტყვები სამყოფი
ვერა ვერ ვურითმე.

დედამ შეარქვა მერე
ბენდნიერა,
მართლა სულ არის
ღიმილ-ბედნიერად.

სიტყვად ვერა და ვეღარ
გავთავდი,
თევდორეს მამა, კაცი
გავ-მთა-ვდი.

ძალა მაქვს უზღვავი,
ფიქრები მოზღვაო,
გული მაქვს უძრავი,
სიტყვები მოძრაობს.

არაა თვე მდორე,
იზრდება თევდორე.

შევხარი აპრილებს,
გულსაც რომ აგრილებს.

გამითბა ძვალები,
სიტყვებიც კაფიობს.
შვილია ძალები,
ყველაზე მკაფიო.

გიორგი ლიპარიშვილი
21.04.14

ყველაფერი მიყვარს

ყველაფერი მიყვარს
რაც ცისკარზე იღვიძებს,
სიცოცხლესაც მიღვიძებს.

ყველაფერი მიყვარს,
რაც იწყება დილიდან,
თუკი მაგდებს ძილიდან.

ყველაფერი მიყვარს,
ჩემთან მოდის ახლოს,
საქმესთან თუ სახლობს.

ყველაფერი მიყვარს,
მე ცოლ-შვილის მონას,
ვაკონტროლებ ჭკუის: ზომას, ფორმას, წონას.

ყველაფერი მიყვარს
თუ არგანაწელია,
წიგნებში რომ წერია.

ყველაფერი მიყვარს,
დილაუთენია,
რასაც თვალი ხატავს,
ტვინს არ უთელია.

ყველაფერი მიყვარს,
ჩიტის ხმა თუ ქარის,
რაც სიცოცხლე არის.

სიტყვა იქეთ მიმყავს,
"ყველაფერი" მიყვარს.


17.04.14 გიორგი ლიპარიშვილი

სოფლის დღეები

 დღე I და არაუკანასკნელი:

სასოფლო-სამეურნეო საქმიანობისთვის იმერეთში, ჩემს "მამულს" ვესტუმრე. 

ვესტუმრე პირდაპირი მნიშვნელობით, ვერაფრით გავიხსენე იქ ბოლოს როდის ვიყავი.

მაგრამ, ახლა საგაზაფხულო სამუშაოებია ჩასატარებელი, დრო არ ითმენს და მეც "მოუთმენლად", შვიდჯერგადადებული, გამგზავრების თარიღის შემდეგ, თბილისიდან გავაბიჯე.

პრიველი და ძირითადი საქმე, რისთვისაც ჩემი მგზავრობ-მოგზაურობა დავგეგმე სახლში ამაყად ჩასულს, უკვე კეთილი მეზობლებისგან შესრულებული დამხვდა (ვენახის გასხვლა). რამდენიმე საათით დამასწრეს. ამ ამბავმა დამაფიქრა და გამახარა, მეტი დრო დამრჩა სხვა ამბების შესაქმნელად.

რადგან საღამოს ჩავედი და თან ცა განაწყენებული ბავშივით ტიროდა, მუშაობა მეორე დღისთვის გადავავადე.

სახლის შორი-ახლოს მდებარე ნაკვეთს მივაშურე. თან ბარი  და ვენახის სასხლავი მაკრატელი ვიახლე.

საკუთარ მიწაზე დაუპატიჟებელი სტუმრები დამხვდნენ - 2 ძროხა, 1 პატრონით.

კითხვაზე აქ რა გინდათთქო, ძროხების მეთაურმა მითხრა: "ეჰ, მე რა, ნეტავ სხევბს არ შემოყავდეთ საქონელი, ბოდიში, ბოდიში." იგრძნობოდა რომ სხვების საქციელზე ისე დარდობდა რომ თავადაც იგივეს აკეთებდა. ზურგი მალევე მაქციეს.

ჩემი სანაკვეთე, მთავარი მიზანი იყო, ტირფის ხიდან, რამდენიმე ტოტი შემერჩია  და ღობის გასწვრივ დამერგო სხვადასხვა დანიშულებით, 1. ღობის გამაგრებისთვის, 2. არსებული უხვწყლიანი ნიადაგის მოსაწერიგებლად, 3. ტირიფის ტოტების სიუხვისთვის (კალათების ან პატარა ღობეების დასაწნავად) 4. ჟანგბადისთვის, 5. დარგვითმიღებული სიამოვნებისთვის.

საქმეს შევუდექი.

ვერაფრით ვერ მივხდი რამდენი ხე შეიძლებოდა დამერგო. თავში იდეები ბახუსივით ტრიალებდა. რადგან 9 აპრილი იყო, გადავწყვიტე მარტივად მეც სიმბოლურად 9 ტირიფი დამერგო.

იქვე ახლოს ჩავლილმა უცნობმა ძროხამ (მალევე მეპაოტრონის შეძახილით, ჩემი ტირიფის ტოტების ჭამისთვის წაქეზებით, გაირკვა, რომ მას მერცხალა ერქვა. როგორც ქართველ ძროხათა დიდ უმრავლესობას), ქვეცნობიერად დახმარების ხელი, უფრო ფეხი გამომიწოდა და ჩემი ახალდდარგულებისთვის სასუქი დამიტოვა. საჩუქარზე უარის თქმა აბა რა კაცობაა. მეც "პატივის-ცემა" დავაფასე და სათანადოდ გამოვიყენე.

ახლა უფრო დიდი იმედი მაქვს რომ ჩემი ნერგები "გახევდებიან."

ცოტა ღობე-ჭიშკრის რეკონსტრუქციაც მოვასწარი. თხილის ხეები გავსახლი (ზედმეტი პატარ-პატარა ტოტებისაგან გავათავისუფლე) და კმაყოფილად დაღლილი დავბრუნდი უკან.

შეცდოემბიც შემომეცდომა. დამავიწყდა ხელთათმანების წაღება, არ შევამოწმე ბარი სახლიდან წაღებისას (პირველივე მოძრაობისას ტარს დროებით დაემშვიდობა), ფეხზე კედები ჩავიცვი. ნაკვეთში წასულს ნაჯახის წაღებაზე არც მიფიქრია. საგზალის თანხლებაც ვერ გავითვალისწინე...

რამდენიმესაათიანი მუშაობის შემდეგ ისევ კარ-მიდამოს დავუბრუნდი. ახლა აქაა გასაგრძელებელი სასოფლო სამუშაოები.

დაღლაზე ბევრად მეტსა და დიდ კმაყოფილებას ვგრძნობდი. 

ამჟამად, კიდევ 1 დღე მაქვს განკუთვნილი მიწასთან მეგობრობისთვის. 

წავალ ხვალინდელი უკეთესობისთვის მოვემზადები.

გიორგი ლიპარიშვილი

იმერეთი, 9.04.14

ოთხშაბათი

წიგნი დახეტიალობს

წიგნი თაროს დაშორდა,
სულ ქუჩაში სეირნობს,
მტვერი ცრემლებს აშრობდა
ჩრჩილიც ვეღარ სეირობს.

წიგნი მატებს აზარტებს,
ბევრი ეძებს სტრიქონებს,
კითხვა ტვინს არ აზანტებს,
ფიქრსაც გამოიგონებს.

წიგნმა ფეხი აიდგა,
მთელი ბიბლიოთეკა ქუჩაში გაპარულა,
ფესვი კითხვამ გაიდგა
არ ჩანს ეს დაფარულად,
.
ხარობს ბატონ-პატრონი,
ვინც იკითხა, კითხულობს.
აღარა ვართ მარტონი?
წიგნი წიგნთან კითხულობს.

წავალ წიგნებს გავუშვებ,
"ციხეს" კარი გაუტყდა,
ეპილოგსაც ავუშვებ,
თორემ პროლოგს გაუტყდა.

მიყვარს წიგნთან თამაში,
დავასტუკებ ფრაზებს,
წიგნი დახეტიალობს,
თვალებს უხელს აზრებს.

6.04.14
გიორგი ლიპარიშვილი

მე სინდისთან არ ვწევარ

მე სინდისთან არ ვწევარ,
თუმც კი მასთან დავდივარ,
მიწასაც არ ვაწევარ
უდარდელი დარდი ვარ.

თავში ფიქრებს ვაგროვებ,
გულში გრძნობა დაბუდდა,
აწმყო-წარსულს ვაგორებ
მომავალი დაბრუნდა.

სიტყვას ვიტყვი აქ მე:,
სამოცწამა სოფელში,
იბადება საქმე,,
შვილი მიყვარს მშობელში.

წავალ სტრიქონს გავფენ,
ქარი უყვარს სამოსს,
ცოტა ფიქრში გავფრენ,
გადავცდები სამოცს.

უდარდელი დარდი ვარ,
მიწასაც არ ვაწევარ,
თუმც კი მასთან დავდივარ,
მე სინდისთან არ ვწევარ.

გიორგი ლიპარიშვილი

3.04.14