მომავალი კვირიდან

ზარმაცი კაცის ნაფიქრალი

ცოტა ძილი მეძვირება,
დღე-ღამეა მცირე,
თავი ფიქრში მეძირება,
ვეღარ გავიცინე.

ცოტა ჩაცმაც მერთულება,
გახდაც ხალისს მართმევს.
გარეთ გასვლაც მეთუება,
ვიღაც ხელს თუ მართმევს.

აღარც სიტყვა მესეტყვება,
ყველაფერი ხომ თქვეს,
აღარც დარდი მესვეტება,
ტირილით ხომ მოთქვეს.

აღარც საქმე მესაქმება,
ღონეს თითქოს ვზოგავ,
ქვეყნად რაღა მესაქმება,
მეფიქრება ზოგგან.

გულიც არსად მეგულება,
ფეთქვა უმძიმს საფეთქლებს,
კაცი აღარ მეგულება,
ვინც რაიმეს "აფეთქებს".

სიზამრმაცეც მეზარება,
მართმევს იმედს ხვალის,
გამაღვიძეს მე "ზარებმა",
რა ეშხი აქვს ხალისს?!

ვიყოჩაღებთ უცილოდ,
მომავალი კვირიდან,
თუ მე და სიზარმაცეს
რამე გამოგვივიდა.



ფიქრი თუკი აწუხებს,
კარგის არის ნიშანი,
თავს დააღწევს მარწუხებს,
მწვანეა შუქნიშანი.


გიორგი ლიპარიშვილი
2013 წ. თებერვალი