ქაღალდის საყვარელი

ის ხომ წიგნის "პლაჟებზე"
ხშირად გამოჩრილია...


ცარიელი ფურცელი
ან თაბახი კი არა,
აზრთა ორომტრიალში
ინტერესით იარა.

მერე შვილებს უხსნიდა.
ექსკურსიებს მძღოლობდა,
ისტორიებს ყვებოდა
ადრე როგორ ბრძოლობდა:

- როცა წიგნს კითხულობდნენ
ჩვენ ვხდებოდით ხიზნები,
თავდაყირა დგებოდა
ჩვენი მოდგმის მიზნები.

ზოგი წერდა ისეთებს,
ლუკმადაც არ ვარგოდა,
ამიტომაც მშობლები
სადღაც გადაგვკარგვოდა.

სახლებსაც კი გვიწვავდნენ,
უვუცების არმია,
თითქოს სითბოს იცავდნენ,
ბუხარი ხომ შარმია?!

სადღა აღარ გვატარეს,
მიგვაბარეს ტუალეტებს,
უკანალი მოვწმინდეთ
დამებსა და ვალეტებს.

ერთმა ხის ქვეშ მიგვაგდო
გვამჯობინა ალუჩა,
სხვამ კი "ნეტი" ჩაირთო
წიგნიც "შვილებს" გადურჩა.

ახლა სუფევს მშვიდობა,
ჭერი გვხურავს მტვრიანი,
აღარა ვართ ქებულნი
ათასოხერმტრიანი.

შვილებს სიბრძნეს ვაკითხებთ,
მგზავრობაც გვაქვს უფასო,
მთავარია კაცთა ჯიშს
აზრი გადაუფასო.

ჩვენზე უთქვამთ ხუმრობით,
ჩვენს სახლებში სტუმრობით:

ის ხომ წიგნის "პლაჟებზე",
ხშირად გამოჩრილია,
ქაღალდის საყვარელი
მოფუსფუსე ჩრჩილია.


გიორგი ლიპარიშვილი
29.11.13

ავაშენოთ ჰესები?!

ავაშენოთ ჰესები,
თუ არ დავითესებით.

გიორგი ლიპარიშვილი
2013

ადი დე

აღარა მაქვს ძალა,
სიტყვის ვაგო ზვინი,
ვერ დავძარი ძარა,
ვამოძრაო ტვინი.

თანაც მინდა ვკაფო,
კაფიობის კეფა,
როგორ მინდა ლექსთა
და აზრებთა კრეფა.

მინდა სიტყვით ვკაზმო,
სურნელების ფრქვევით,
ყველაფერი რაც ჩანს
ცის და მიწის ქვევით.

ახლა ღამე წვება,
მთვარეც საბანს იხურავს,
მერე დილაც მოვა,
მზე ბნელს როცა მიხურავს.

წამი წუთებს ითვლის,
წუთით ჩნდება დღე და,
როგორ მომენატრა,
ჩემი თბილი დედა.

მუდამ შვილზე ფიქრით,
მოციმციმე თვალით,
სიამაყით სავსე,
დაუხრელი თავით.

დედის გულის ფეთქვა,
მოქმედ ვულკანს ჯაბნის,
ჩემი ფიქრთა წყობა,
რამდენ რამეს ჯღაბნის.

მამა როცა გავხდი
დედა მაშინ გადიდე,
შენ ცხოვრების კიბეზე,
სიხარულით ადი დე.

გიორგი ლიპარიშვილი
27.11.13

დანა ზოგი (მოლექსპრომტო)

ვეღარა ჭრის დანა ზოგი,
თუ არა აქვს დანაზოგი.

გიორგი ლიპარიშვილი
27.11.13

"პილპილიანი შემოდგომა"

თავის ფეხით მეახლა

წელი კიდევ მემატება,
თეძო ითხოვს მაშველს,
ასაკიც კი მემატება,
ჭკუა ნახავს საშველს.

წლები ისე მომემატა
დაბადება არცკი მახსოვს,
დედა ისე მომენატრა,
როგორც ძაფი ნატრობს საქსოვს.

ჩემი შემოდგომაც დადგა,
ჩემი ახალი წელი,
ოჯახსაც შეემატა, წელს
ახალი წევრი.

მეგობრები მიმეფანტა,
თითქოს მიმომავიწყდა,
უდროობას ვდარდობ თორემ,
განა ძარღვი გამიწყდა.

მერე რა რომ საქმე -
თავზე, ტანზე მაყრია,
ამისათვის გული ჭკუას
არც არასდროს გაყრია.

ვიხედები ცხვირწინ,
თვალებს ვაბამ კეფას,
ამიტომაც ვიწყებ,
ჩემი წლების კრეფას.

მე ჩემი წლის საზომს,
წელს ცოლ-შვილით ვხვდები,
და რის გამოც კაცი
მთაზე დიდი ვხდები.

მერე რა რომ ვდიდობ,
მაქვს ბავშვობის გემო,
გულითაც კი ვმდიდრობ,
სისუტე რომ ვგვემო.

ფიქრი,
აზრი,
ცოლი,
შვილი,
საქმე,
გრძნობა,
ფერი,
მწერი
სიტყვა,
შემომეახლა,
დღესაც უკვე ჩემი წელი,
თავის ფეხით მეახლა.

წელი კიდევ მემატება,
თეძო ითხოვს მაშველს,
ასაკიც კი მემატება,
ჭკუა ნახავს საშველს.


გიორგი ლიპარიშვილი

ვჩანვარ ჩემი ბედიდან

სავსე მთვარეს დაღრუბლავს,
გული ისე მედიდა,
ჩემი ცოლი მახარებს,
ვჩანვარ ჩემი ბედიდან.

მისთვის ლექსებს დავაცხობ.
სიტყვებს ვკმაზავ სუნელით,
მე სუნამო არა მაქვს,
ვტკბები ცოლის სურნელით.

გრძნობა მთაზე დიდი მაქვს,
მთის კალთები მალაღებს,
ცოლის სიხარულისთვის
შევჭამ უკვდავ ბალახებს.

თვალის ჩინის ჩიჩინი,
ცოლიახლოს ტრიალებს,
ისე კოხტად ფოკუსობს,
სულსაც გააკრიალებს.

ჩემი ცოლი მახარებს,
ვჩანვარ ჩემი ბედიდან.
სავსე მთვარეს დაღრუბლავს,
გული ისე მედიდა.

გიორგი ლიპარიშვილი
2.11.13