თავის ფეხით მეახლა

წელი კიდევ მემატება,
თეძო ითხოვს მაშველს,
ასაკიც კი მემატება,
ჭკუა ნახავს საშველს.

წლები ისე მომემატა
დაბადება არცკი მახსოვს,
დედა ისე მომენატრა,
როგორც ძაფი ნატრობს საქსოვს.

ჩემი შემოდგომაც დადგა,
ჩემი ახალი წელი,
ოჯახსაც შეემატა, წელს
ახალი წევრი.

მეგობრები მიმეფანტა,
თითქოს მიმომავიწყდა,
უდროობას ვდარდობ თორემ,
განა ძარღვი გამიწყდა.

მერე რა რომ საქმე -
თავზე, ტანზე მაყრია,
ამისათვის გული ჭკუას
არც არასდროს გაყრია.

ვიხედები ცხვირწინ,
თვალებს ვაბამ კეფას,
ამიტომაც ვიწყებ,
ჩემი წლების კრეფას.

მე ჩემი წლის საზომს,
წელს ცოლ-შვილით ვხვდები,
და რის გამოც კაცი
მთაზე დიდი ვხდები.

მერე რა რომ ვდიდობ,
მაქვს ბავშვობის გემო,
გულითაც კი ვმდიდრობ,
სისუტე რომ ვგვემო.

ფიქრი,
აზრი,
ცოლი,
შვილი,
საქმე,
გრძნობა,
ფერი,
მწერი
სიტყვა,
შემომეახლა,
დღესაც უკვე ჩემი წელი,
თავის ფეხით მეახლა.

წელი კიდევ მემატება,
თეძო ითხოვს მაშველს,
ასაკიც კი მემატება,
ჭკუა ნახავს საშველს.


გიორგი ლიპარიშვილი