ადი დე

აღარა მაქვს ძალა,
სიტყვის ვაგო ზვინი,
ვერ დავძარი ძარა,
ვამოძრაო ტვინი.

თანაც მინდა ვკაფო,
კაფიობის კეფა,
როგორ მინდა ლექსთა
და აზრებთა კრეფა.

მინდა სიტყვით ვკაზმო,
სურნელების ფრქვევით,
ყველაფერი რაც ჩანს
ცის და მიწის ქვევით.

ახლა ღამე წვება,
მთვარეც საბანს იხურავს,
მერე დილაც მოვა,
მზე ბნელს როცა მიხურავს.

წამი წუთებს ითვლის,
წუთით ჩნდება დღე და,
როგორ მომენატრა,
ჩემი თბილი დედა.

მუდამ შვილზე ფიქრით,
მოციმციმე თვალით,
სიამაყით სავსე,
დაუხრელი თავით.

დედის გულის ფეთქვა,
მოქმედ ვულკანს ჯაბნის,
ჩემი ფიქრთა წყობა,
რამდენ რამეს ჯღაბნის.

მამა როცა გავხდი
დედა მაშინ გადიდე,
შენ ცხოვრების კიბეზე,
სიხარულით ადი დე.

გიორგი ლიპარიშვილი
27.11.13