ნეტავ-ებს?!

ნეტავ, სიკეთით ამომევსოს გულის უჯრები,

შავი ღრუბლები გახდებიან როდის ლურჯები?!

ნეტავ, ჩემს ხელში ახმაურდეს ფერით ფუნჯები,

ჩემი რითმები იქნებიან აღარ მუნჯები?!

ნეტავ, მე როდის აღარ ვივლი გეეესლებით,

ვიწანწალებ, თუ, ხელიდან უკვე გეეეცლებით?!

ნეტავ, მე მართლა გამომიჩნდეს სისხლში სიკეთე,

მაშინ ხომ მაინც მემატება გრძნობის სიმკვეთრე?!

ნეტავ, მე მაინც დამიბრუნდეს ღრმაად ბავშვობა,

ნეტავ, მე როდის შემეძლება სევდის დაშრობა?!

ნეტავ, ქვეყანას ჩემსას ქონდეს ერთი, ერთობა,

ეს გული ჩემი, მოგულგულო, რითღა ერთობა?!

ნეტავ, ჩემსავით ვინმეს უყვარს?! გრძნობა ნეტარებს,

მაინც არ ვიცი, რა მოვუხერხო ამდენ ნეტავ-ებს?!

ლიპარა (გიორგი ლიპარიშვილი)

5.12.11