ზოგი წიგნი..

ზურა მოდებაძის ფოტო

ზოგი წიგნი 100 კაცს წონის,

ზოგი კაცი წიგნზე 2-ჯერ მეტია,

ზოგი უჭერს უფიქრობას - მუღამს წოლის,

ზოგის აზრი ფიქრთა კილომეტრია..

მიყვარს კაცი წიგნის დარი,

კამკამა ცა, მზე და დარი..

მარტივია, აზროვნებით არის წინ ის,

პატივია, მეგობარი კაცი - წიგნის..

წიგნი - სახლი, ეზო, ქუჩა,

კაცი ბოროტს გადაურჩა..

01.06.12

გიორგი ლიპარიშილი (ლიპარა)

გელა კანდელაკი

უკვდავების წყაროს წყალი..

უკვდავების წყაროს წყალი თუ დავლიე მშველის,

თუ არადა სიკვდილი, კაცს რარიგად მშვენის..

გიორგი ლიპარიშვილი (ლიპარა)

22.05.12

მე-12 წელია

მამის დაბაბადებისდღე,

მის გარეშე შემოვა,
მომინდება ქუჩების,
სიმარტოვით შემოვლა..

ჩავფიქრდები ფიქრებში,
წარსულს შემოვუღიმებ,

აწმყო გამომაფხიზლებს,
ცოტას შემოვუბღვირებ!.

გადავხედავ ბავშვობას,
მამის გვერდში კაცობას,

გავიხსენებ მრისხანეს
და მშვიდ მის ვაჟკაცობას..

წლები როგორ მიფრინავს........................

მამაჩემის ასაკის, მალე მეც კი გავხდები,

გავაკეთებ თვითმფრინავს,
გრძნობით ღრუბლებს ვახტები..

მამის ხუჭუჭ-ხვეულებს, ეძახოდნენ თიკანას,
ახერხებდა კაცობით, გულის გულთან მიყვანას..

მოციმციმე თვალებში, სიცოცხლე რომ შიოდა,
სახე-ღიმილებდან სიხარული დიოდა..

ეს სიცოცხელე, კაცთა მოდგმა, პეპელაა, მწერია,
მისალოცი ბარათის გავხდი ლექსად მწერია..
უმამობა გუშინ დღეს, კიდევ უფრო მწველია,
მამის დაბადებისდღის, მე-12 წელია..

ლიპარა (გიორგი ლიპარიშვილი)
20.05.12

მამაჩემი, გიორგი ლიპარიშვილი, 1966 წლის 22 მაისს, დაიბადა.. 2000 წლის ოქტომბერში, ჩემი დის დაბადებისდღეს, (5 წლის რომ გახდა), მამა სამსახურებრივი მოვალეობის შესრულებისას, ტრაგიკულად დაიღუპა. მაშინ მხოლოდ 34 წლის, 3 შვილის მამა იყო. მე მაშინ 15 წლის ვიყავი..

ლექსის წერაც, თუ ჩემს ნალექსარებს ლექსი შეიძლება დავარქვათ, მამის გარდაცვალების შემდეგ დავიწყე.. ამიტომ ყვცელა ჩემს ლექსს, რომელსაც ვწერ ან ვამბობ, ვიზეც არ უნდა იყოს, მაინც მამის სახელი ქვია..

წლები წლითიწლობით მემატება,

მამა უფროდაუფრო მენატრება..

დავით გარეჯელს

განა გონების ვიწყებ დასჯას,

დავით გარეჯელს ვუწონებ გარჯას..

VI ს-ში გარეჯს მონასტრები აარსა,

მადლი მიწაზე, ერთი ათად აასა..

სიხარულით აივსო ირგვლივ მიწა-ველები,

შხამიანიც აღარ იყვნენ ქვეწარმავალ-გველები..

ბერთა მადლი დატრიალდა, ერთმა ათასს უამბო,

მონასტერიც გათორმეტდა, გაცისკარდა უდაბნო..

..........................................................................

..........................................................................

აღმაშენებელი ცემდა დიდ პატივს,

მონასტერს, ქვას და კაცს, მარტივს..

ბერთუბანში ქტიტორების ფრესკა იყო,

ლაშა-გიორგ, თამარის,

სიძლიერემ ჯერ არ იკლო,

ლოცვა - მკვრელი კამარის..

მტერმა ერი არია,

უძრაობა შარია..

ქვეყნისთვის გული მათ რომ ეწამლათ,

თავგადადებით, 6000 ბერი ეწამა..

წლებმა მოვლენებს ფარდა ახადა,

გიორგი ბრწყინვალემ ცენტრად გახადა..

აქ დაიწერა თავის დროზე "შენ ხარ ვენახი",

დემეტრე იყო ცუდის ვერ მნახი..

აქ უღვაწია "სიბრძნე სიცრუის" შემოქმედ საბას,

აქ გაუვლია დიდ კულტურულ საქმეს და საგას..

მერე ადგილი, მიწა გახდა თითქოს აზერთა,

ცოტათი მაინც ახლოს იყოს, ესე აზრებთან..

მადლი და ლოცვა უთვალავ ლავის,

დალოცვა გვქონდეს დავითის ლავრის..

განა გონების ვიწყებ დასჯას,

დავით გარეჯელს ვუწონებ გარჯას..

გიორგი ლიპარიშვილი

18.05.12

ბავშვობა

ბავშვობა ტკბილი სიზმარია,

მწვანე ალუჩა,

ბალახის გრილი ცის ნამია,

მტვერს რომ გადურჩა.

ბავშვობა დილის აისია,

თვალის ახელა,

გავარდებული მაისია,

გრძნობის გამხელა.

ბავშვობა როცა გაკვირტდება,

ფერთა საუნჯე,

თვალები მზერით გაკვირდება,

წლებს რომ დაუჯდე..

გიორგი ლიპარიშვილი

17.05.12

გააამართლებს..

დროს მოვპარავ დროებს,

ხალხს ვაშორებ ბრბოებს,

გულს ვაცილებ ღალატს,

სხეულს - ჭრელ-ჭრელ ხალათს..

ჯადოქარი გავხდი,

სახურავზე ავხტი..

ღამისაგან ძილი

მოვითხოვე ვალად,

არ დამიჯდა ძვირი,

ვიქეც ნატვირს თვალად..

მე სიზმრები მიბღვერს,

ვრჩები დროსთან კამათებს,

სანამ გული მიმღერს,

გრძნობა გააამართლებს..

გიორგი ლიპარიშვილი

17.05.12

მალე წიგნსაც დაბადებს..

ლექსი გახდა ორსული,

მალე წიგნსაც დაბადებს,

სიყვარულით მოსული,

გულსაც გამინაბადებს..

ჩემი პირმშო გახდება,

წიგნი, გამათბობელი,

თაროზე არ ახტება,

გულის გამართობელი..

დაიბერტყავს ყდის ქიმზე,

გაზაფხულის მაისებს,

მათამაშებს მე, კი, მზე,

უბეს ლექსით გამივსებს..

შოკოლადის ფესტივალი,

ჩემი წიგნის ბიძაა,

თითო–თითო ნალექსარი,

მზე, წყალი და მიწაა..

ლექსი გახდა ორსული,

მალე წიგნსაც დაბადებს,

სიყვარულით მოსული,

გულსაც გამინაბადებს..

ლიპარა (გიორგი ლიპარიშვილი)

1.05.2012

პოეტი "სტაიანშიკი" - რუბრიკა პროტოტიპი

პოეტი "სტაიანშიკი" - უშანგი ზანდარაშვილი

პოეტმა “სტაიანშიკმა”გალაკტიონის სიტყვები, ლექსების, მეორე კრებულის სათაურად და ცხოვრების მთავარ დევიზად გაიხადა - “პოეზია უპირველეს ყოვლისა.”

ლექსები
http://News.ge

პოეტი "სტაიანშიკის" ლექსები

ღვინო ქართული!

ზვრებიდან - გოდრებში,

გოდრიდან - ქვევრებში

თუხთუხებს ქართული ღვინო,

ვაზის ცრემლებია

ნეტარი “ბახუსი”

სუფრაზე მუდამ რომ ლხინობს.

კაცის წამქცევია

და, ძირს დამცემია

გონების დაკარგვაც იცის,

მაგრამ გამრთობია

კვალად დამთრობია

ოდეს პატარის და დიდის!

ღვინო - ლალისფერი

ღვინო - ქარვისფერი

- ვაზის დაილოცოს ფესვი

ღმერთმა ნუ მოშალოს

ღმერთმა ნუ მოშალოს

ჩვენი ადათი და წესი!

უშანგი ზანდარაშვილი

ფიროსმანი

ცხოვრობდა ერთი უბრალო, მირზაანელი ბიჭი

უფლისგან მომადლებული ჰქონდა მხატვრისა ნიჭი.

სოფელში ედგა სავაჭრო, მას მაღაზია ერთი

ეყიდებოდა: მაწონი, თაფლი, ერბო და ზეთი.

ერთხანს ვაჭრობდა, შემდეგ კი სულ აიცრუა გული

დაკეტა მაღაზია და მოქუჩებული ფულით,

ქალაქის შარას დაადგა, მისკენ აიღო გეზი,

რადგან არ იყო ვაჭრობა, მისი ცხოვრების წესი.

გულდაწყვეტილი სტოვებდა მამა-პაპეულ ადგილს

აქედან უნდა დაეწყო, ნიკოს წერტილი ათვლის,

სოფლად დარჩენას მხატვარი, ვერ გაიხდიდა მიზნად

ფართო გზა უნდა ენახა შემოქმედებას მისას.

თბილის ჩამოსვლა არჩია, გამოჩინება გენის

ქალაქში იარებოდა ტკბებოდა მისი ცქერით,

ძველსა უბანში იაფად ბინა იშვა ქირით

სარდაფი იყო ნახევრად, ძველი მოდის და სტილის.

გამოვიდოდა ქუჩაში, სურდა გახელა თვალთა

სანაპიროსთან ჩავლილი ხშირად უნახავთ მტკვართან,

დიდხანს ტკბებოდა მხატვარი, “დუდუნით” მისი ტალღის

ნარიყალა და მეტეხი გამოჰყურებდა მაღლით.

გამოჰყვებოდა რიყესა - მუხრანის ხიდის ავლით

დაუყვებოდა ტროტუარს, მაღაზიების გავლით,

დუქანტან შეჩერდებოდა, სადრაც კუთხეში ქუჩის

ხელში ეჭირა ფანქარი, საღებავი და ფუნჯი.

დუქანში იჯდა ამაყად მოქეიფეთ “დასტა”

იყვნენ მოლხენით, ხანდახან, იყო სხვაობა აზრთა,

დაინახავდნენ როდესაც, მხატვარს მდგომარეს მათ წინ

დაუძახებდნენ ხელდახე, აისრულებდნენ წადილს.

ეტყოდნენ მოდი ნიკალავ და დაილოცე ღვინით

მერე დაგვხატე მაგ ფუნჯით, გაგვილამაზე ლხინი,

ისიც იჯდა და ხატავდა, შეუკვეთავდნენ რასაც

ხატავდა - ჭიქა არაყის, ან ჭიქა ღვინის ფასად.

ძველი თბილისის უბნები, ფეხით მოვლილი ჰქონდა

ვიდოდა, როცა მზე იყო, როცა წვიმდა და თოვდა,

ბევრს არ ესმოდა მხატვრობის და ხელოვნების არსი

არც შეიძლება სცოდნოდათ მისი ნამდვილი ფასი.

მათ გემოვნება არ ჰქონდათ, ანდა თუ ჰქოდნათ - მდარე

უკმაყოფილო მხატვარი, ჩაიცინებდა მწარედ.

მისი ნათელი თვალები, მიეცემოდნენ სევდას

კარგახანს იგი განწყობა, ლანდივით უკან სდევდა.

მხატვრობამ ის გაიტაცა, კაცი - ალალი გულით

ეხატებოდა ნიკალას, ეს - საზრდო იყო სულის.

ამიტომ სხვათა უაზრო, სიტყვებს არ თვლიდა თვისად

მათ დანახავზე რომელნიც აიბზუებდნენ ცხვირსა.

გაეცლებოდა და მარტო ჩამოჯდებოდა სკამზე

საფიქრალი და სააზრო, საყრელად ჰქონდა თავზე.

სარდაფში დაბრუნდებოდა, ცაიკეტავდა კარებს

საწოლზე წამოწვებოდა, დაასვენებდა თვალებს.

მეპრე დილით იგივე, მეორდებოდა ისევ

დრო იყო ერთფეროვანი, ჩვენი ნიკალას ჯიბრზე.

მაგრამ არ უშინდებოდა, ჭირვეულობას ჟამის

ძვირფასი იყო იმისთვის, საათი - წუთი - წამი.

მკლავმოუხრელად შრომობდა, ეშხში შესული ხატვის

ყოველი ტილო - ნახატი, თითქოს ხე იყო ნატვრის.

მუშაობისა პროცესი, მხატვარს სიამეს ჰგვრიდა

ამ ქვეყნად, მისი გაჩენა, მარტო ამისთვის ღირდა.

ტოლ-მეგობრებში ქეიფი, არ აკლდებოდა ნიკოს,

ღვინისგან თავდავიწყება, შვებას ჰმატებდა თითქოს.

ნელ-ნელა სახელს იხვეჭდა, მირზაანელი ბიჭი,

მომრავლებოდა ქალაქში, დამფასებელი ნიჭის.

სხვებივით პატივ-სახელი, არ ავარდნია თავში

ის მაინც მოკრძალებული იყო, ვითარცა ბავშვი.

გულს ფონად არ ედებოდა ამპარტავნობის განცდა,

რადგანაც თავმდაბლობაა, განძი - ყოველთა განძთა!

მისი ყოველი შედევრი, არვის სადარი იყო,

იდგა და გაღიმებული შესციცინებდა ნიკო.

ყოველი ტილო-ნახატი, სისხლხორცეულად სხმული,

თვით მასში იყო გამჯდარი, როგორც ნაწილი სულის.

უფალმა ნიკოს, მადლისა ზედ დააბერტყა კალთა

ეს იყო ნება უდაოდ, ზეაღმატებულ ძალთა,

იყო მუზისა კარნახი, საჭიროდ როცა თვლიდა

მისი ფუნჯი და კალამი, რაღაც სასწაულს ქმნიდა.

მისი ნიჭი და გენიის, შეფასებაა რთული

ის ღვაწლი რაც მას მიუძღვის, არ იზომება ფულით.

მხატვრისა სიდიადემა, არ გაგვახაროს როგორ?

იგი ხომ არის ნამდვილად - აუწონელი ოქრო...

მხატვარს - შედევრით აქებენ, ნახატს - ფერები შვენის -

- ნიკალას შემოქმედება - განძია მთელი ერის!

13 მაისი 2011 წელი

უშანგი ზანდარაშვილი

ჩემი თბილისის უბნები!

ლამაზია თბილისის ცა - მშობლიური,

როგორც ტურფა გედი - ყელმოღერილი,

ღამის ბინდში - ვარსკვლავებით მოჭედილი,

ალიონზე - მზის სხივით მოფენილი.

გორგასალის ძეგლი მოჩანს - მეტეხიდან,

დილა არის საამო დ ხალასი,

მედიდურად გადმოწყურებს დედაქალაქს,

ცად აწვდილი ციხე - ნარიყალასი.

მთის ფერდობზე ამაყად დგას - ქართვლის დედა,

ცხრა ძმის გამზრდელს, ვინ შეუცვლის ხასიათს,

ხელტ უპყრია მტარვალისთვის - ბასრი ხმალი,

მეორეში - მოკეთისთვის თასი აქვს.

სამებიდან ეფინება რეკვა - ზარის,

ცელქი სიო გულს მალამოდ ედება,

ტელს სიგძეზე მოლივლივე დედა - მტკვარი,

ყველა უბანს ფიანდაზად ეგება.

დედაქალაქს ისე ამკობს, ისე შვენის,

როცა ზაფხულს - შემოდგომა მოჰყვება,

მოადგება ოდეს ჟამი - ფოთოლცვენის,

ქარი - ფოტლებს რომ დააგებს ნოხებად.

თბილის ხომ მუხამბაზთა ქალაქია,

და სიმბოლო, ძმობა - მეგობრობისა,

თბილისი ეს - საამაყო ალაგია,

სად - ზეიმი არის თბილისობისა.

გაიხედავ - ამინდი საუცხოო,

ერთი სიტყვით - საამური დარია,

დრო გავა და გაჰკვირდები როს შეჰხედავ,

დიღომში - წვიმს ვარკეთილში - ქარია.

დაგატკბობს და გაგალაღებს, ბულბულტ სტვენა,

როცა უსმენ ხიდან შაშვის გალობას,

დაგიმონებს მოგნუსხავს და კმაყოფილი,

მოწიწებით ღმერთს მოუხდი მადლობას...

ყველა უბანს შემოვივლი სანახავად,

მათზე სათქმელს სხვებიც ბევრჯერ იტყვიან,

ყველა ცალკე - ლამაზია ტავისთავად,

ყველა ერთად - მართლაც კოლორიტია.

თბილისელმა ახლობელად რომ ცათვალა,

სითბო გასცა გულში თაფლად ნადები,

ვერა - ვაკე - სოლოლაკი - ორთაჭალა,

თბილისური - სატრფიალო ჰანგებით.

მოტრფიალე ქალაქისა, მრავლად არის

ახალგაზრდაც - სიბერეშეპარულიც,

ჩუღურეთი - ელია და ავლაბარი,

თბილისური - ალალი სიყვარულით.

თბილისელ კაცს, თბილი სიტყვა ლანდად დასდევს,

მისად აქცევს რაგინდ იყოს უჩვევი,

ვადღეგრძელებ: გლდანს - თემქას და ნაძალადევს,

ჩამწკრივებულ ჩიხებით და ქუჩებით.

სადღა არის შენობები ბუხრიანი,

აწმყო გახლავთ - მომავლის მოლოდინიი,

ვაშლიჯვარი - ავჭალა და მუხიანი,

საბურთალო - დიღომი და ლოტკინი.

ყველაფერი ახლა, დრომ მოიტანა,

ის, რაც ხდება არის ნება განგების,

მეიდანი - ხარფუხი და ფონიჭალა,

დიდი ლილო - დიდგორი და ბაგები.

დაგიამებს ყველა წყლულს და ნაიარევს,

ნოსტალგია არ ივარგებს საზომად,

გადახედე! ვარკეთილს და ავიამშენს,

დელისს - ვეძისს - დიდუბეს და სან-ზონას.

დედა - თბილისს, რუხი მთები გადმოჰყურებს,

ბილიკები - ჩაგრეხილან ვაზივით,

ყველა უბანს მხარს უმშვენებს მეგობრულად,

მეტრომშენი და მესამე მასივი.

ვეფერები: ვაზისუბანს - ნავთლუღს - ისანს,

გულმა ყველა უბანი მოიარა,

გაუმარჯოს გორგასალის ნასროლ ისარს,

ხოხობს რომ ჰყვა, სასიკვდილო იარად!

ლექსს ვამტავრებ, ბოლო “სტროფიც” მიიწურა,

ვცდიულობ ყველა ამ ერთ ლექსში ჩავტიო,

იმ უბნებმა ვინც გამომრჩა უნებურად,

შემინდონ და უბრალოდ მაპატიონ!

უშანგი ზანდარაშვილი