მე როცა მიყვარს...

მე როცა მიყვარს, მაშინ დავდივარ მხრებში გაშლილი,

მე როცა მიყვარს, სულაც არავარ ნერვებაშლილი...

მე როცა მიყვარს, მაშინ ღიმილი სახეზე მაზის

მოტრფიალე ვარ გრძნობების ბაზის...

მე როცა მიყვარს, მაშინ სამყაროს სხვა ფერი უჩანს,

მე როცა მიყვარს, მაშინ მსუბუქად დავაბიჯებ მთასა და ქუჩას...

მე როცა მიყვარს თვალები მიგავს ციცინათელას,

ვიცი არ ვიწყებ ფეხქვეშ გათელვას...

მე როცა მიყვარს საგულე მაშინ წინსვლისკენ მიწევს,

მე როცა მიყვარს მაშინ ცხოვრება ბრძოლაში მიწვევს...

მე როცა მიყვარს, სახე მეწვერება,

მე როცა მიყვარს, ლექსი მეწერება...

მე როცა მიყვარს გრძნობის ვსვამ ყანწებს

და ეს გრძნობები მწვერვალზე ამწევს...

განა მაგრამ და, განა ხოლომდე,

მე როცა მიყვარს მიყვარს ბოლომდე!..

ლიპარა (გიორგი ლიპარიშილი)

14.12.10

THURSDAY, DECEMBER 9, 2010

და იწერება ლექსი ფრაზებად...

და იწერება ლექსი ფრაზებად.

სიტყვა დინდება მაღალ ფაზებად!..

ლექსით ჩაგაცვი, ლექსით გაგხადე,

ლექსით დაგწერე, ლექსით დაგხატე!..

ხარ დამჯერე და ხანაც თავნება,

ვიმჭერმეტყველე, ენა დამება...

ეჭვები გულზე შემომახვიე,

ბეჭებზე კანი შემომახიე!..

ვნება გავშალეთ მერე კარავად,

გრძნობის ვიქეცით ორივე მპარავად…

გრძნობა დინდება მაღალ ფაზებად

და იწერება ლექსი ფრაზებად!..

ლიპარა (გიორგი ლიპარიშვილი)

WEDNESDAY, DECEMBER 8, 2010

ცეცხლის ენებით...

დღეს ვნახე ნინა,

დღე - ხვალე და წინა...

ვერ გავუცვალე ხედვით ხედვები,

ვიცი არასდროს გადავმღერდები...

თვალი თუ ქონდა ნეტავ უფერო,

შენ ჩემო თავო, ხო არ უფრენო...

გულით სხარტია,

ქორფა გენებით,

თან მთლად მ-არტია,

ცეცხლის ენებით...

ლიპარა (გიორგი ლიპარიშვილი)

9.12.10

ცეცხლის ენებით...

დღეს ვნახე ნინა,

დღე - ხვალე და წინა...

ვერ გავუცვალე ხედვით ხედვები,

ვიცი არასდროს გადავმღერდები...

თვალი თუ ქონდა ნეტავ უფერო,

შენ ჩემო თავო, ხო არ უფრენო...

გულით სხარტია,

ქორფა გენებით,

თან მთლად მ-არტია,

ცეცხლის ენებით...

ლიპარა (გიორგი ლიპარიშვილი)

9.12.10

ამ ჩემ ფეხებად

ფეხით დავდივარ,

არც ეკალი და არც ვარდი ვარ...

ფეხზე მაცვია,

რამდენი რამე გადამმარცვლია...

რაც რო ფლიდია,

ფეხზე მკიდია...

გრძნობას მოგარგებ,

ფეხით მოგაგნებ...

თავი ვიგრძენი ამ ჩემ ფეხებად,

ღირდა ფურცელი კალმის შეხებად!..

9.12.10

01:30

ლიპარა (გიორგი ლიპარიშვილი)

მამა ჩემია...

თურმე რამდენი უკვე მევლო და...

მამის საფლავი მიმომელოდა...

ამ ბოლოს რაღაც სულ ღამე ვსტუმრობ, ღამე გრძელია,

ათი წელია რაც დაბნელდა, მაინც ახალი, არაძველია.

გზას დავადექი სასაფლაოსკენ, ნაბიჯს ვუმატე,

მალე შევხდები საფლავს მაინც, თავს ეს ვუმარტე...

გზად ბებო შემხვდა, ბნელში ვიდოდა,

მასთან საუბარი, მეგზურება უცებ მინდოდა...

გზად მითხრა, ჯოხით მიუყვებოდა როცა ასფალტებს,

შვილი მყავს მკვდარი, სიცოცხლე მე ნეტავ რას მმატებს...

თავის ჭიშკართან გამოვუტყდი, სასაფლაოზე მივდივართქო მამის სანახად,

მე რომ იქ მისვლა მიტოლდება მშობლის დანახვად...

ახლა რა გინდა ბებო იქო, გადაფეთდები,

დავემშვიდობე, წამოვედი, მერე მეც ალბათ გადავთეთრდები...

საფლავის ქვაზე ვანათებ ფანარს, ვუყურებ ძმაკაცს,

ის ერთი იყო, უდრიდა ათ კაცს...

მე 25-ის, 44-ის მამაჩემია,

რაც აქ წერია, გრძნობებით სავსე, ჩემი საგულის განაჩენია...

ლიპარა (გიორგი ლიპარიშილი)

4.12.10

მაინც მეჩემე...

მოიმედე...

ჩემს დავიწყებას თუ ეცდებით,

მაინც გახსოვდეთ, ცოტა რთულია...

მე იმედი მაქვს არ შეცდებით,

გრძნობა გულებზე გადართულია...

მალე მიხვდებით, არ ვღირვარ კვრად ხელის,

ერთი კაცი ვარ, მოიმედე, ჩემი სახელის...

განა ვარ ვინმე ნაკვერცხალი?!

ერთი ვარ, უფრო გავერთდები,

მე არ ჩავქრები, უბრალოდ ვნაკვერჩხლდები...

ისევ კოცონად ვიცი ავენთები!..

ფიქრი ამეჩემა არ დააგვიანდეთ,

და კიდევ არ, არ დანაგვიანდეთ!..

მერე როცა იტყვით ლიპარა ჩემია,

ცოტას შეგაწუხებთ სინდისის ძაფები,

მონატრება გულს ისე ჩვევია,

როგორც ფანჯარას თავის რაფები!..

ვიცი ბევრია აქ ჩემი ბრალი,

ცხოვრება გამიხდა სრბოლა და რალი!..

მძიმედ დავდივარ, კვალი მსურს დარჩეს,

ჩემი ლექსები მიდგანან მხარდამხარ,

გულს და გონებას უწამლებს, არჩენს,

ის არ შეცდება არცრო ხანდახან!..

ჩემს დავიწყებას თუ ეცდებით,

მაინც გახსოვდეთ, ცოტა რთულია...

მე იმედი მაქვს არ შეცდებით,

გრძნობა გულებზე გადართულია...

მალე მიხვდებით, არ ვღირვარ კვრად ხელის,

ერთი კაცი ვარ, მოიმედე, ჩემი სახელის...

გიორგი ლიპარიშვილი (ლიპარა)

25.06.10

წამში ასწლიანს...

შენი ტუჩები სახეზე ნება-ნება რომ გაწყვია,

ეგ ბაგეტკბილი, დაშაქრული და ცივი მარწყვია...

გულმა ინატრა შენი თავი ლექსად ასწია...

რა დამავიწყებს შენს გამოხედვას წამში ასწლიანს!..

მე კარგად მახსოვს როგორ გიხდება შენ ტუჩთან შრამი,

ახლაც მზადა ვარ შენი გულისთვის მივიღო შხამი..

ხშირად ვიხსენებ შენი ცხვირიდან ორგზის ჩვეულ შესუნთქვას,

ყურს მივუგდებდი ახალც სიამით კარგო შენს სუნთქვას...

გისურვებ უთვლელი დროით და წამით,

შენი ტუჩებით სიცოცხლის წამლით...

დრო გარბის არაუკანმოუხედავად,

მომნატრებიხარ, აჰა ლუკმას მოუხმე თავად.

გულმა ინატრა შენი თავი ლექსად ასწია,

რა დამავიწყებს შენს გამოხევას წამში ასწლიანს!

გიორგი ლიპარიშვილი (ლიპარა)

7.09.08

ბედნიერება განა ლანგრდება!..

ამ ბოლოს ვიქცევი თითქოს ფეტვივით,
გავმხდარვარ რაღაც ცუდზე მეტივით!
თითქოს შეცდომები კარგად შემეჩვია,
ბევრს ჩემს გარშემო ვერც კი შეემჩნია!

ამ ჩემს თავს ვერარა კარგი ვუყავო,
თითქოს ჭკუის ნაცვლად მქონია მუყაო!
ქვევრს დავემსგავსე, თანაც უძიროს,
ალბათ შემემთხვა ცოტა უძილოს!

თითქოს რაღაცა მართლა მაცოტებს,
დაბნეულობა ახლაც მაცოფებს!..
ასე გაგრძელებას მე არ ვაპირებ,
ჩამოვირეცხავ მე ცუდ ნაპირებს,
არ ვემსგავსები ზომბებს, ვამპირებს,
და შევასრულებ ჩემს დანაპირებს!

ცხოვრება თავისით არ დალაგდება,
ბედნიერება განა ლანგრდება!..
მე მაინც ვიტყვი სიტყვას სამყოფებს,
მე ჩემი თავი კარგად მამყოფებს!..

გიორგი ლიპარიშვილი (ლიპარა)

9.04.10

„მერე რა მოხდა?!“ (პატარა "სერია")

ეს სიტყვა გულს რო წყენად ამოხდა,
ვერ ვიტან პოზას „მერე რა მოხდა?!“

ლიპარა (გიორგი ლიპარიშვილი)
17.06.10

კაბა იისა...(ერთერთი "სერია")

სიყვარულს დროსთან ქონია დავა,
ხანდახან თურმე უჩუმრად კრთები...
მზე ციდან მხოლოდ დროით გადავა,
თავისუფლებას უხდება ფრთები...

შენს სხეულს უხდება
კაბა, ფერი იისა,
გული სიყვარულს უხტება
და გრძნობამ ახლოს მიისვა!..

გიორგი ლიპარიშვილი (ლიპარა)
2.10.09

გამომიცანი...

დაიწყო ახლა მან ფეხის ადგმა,
და თავის თავში ღონის ძიება,
ჩალის გვირგვინის ისურვა დადგმა,
მოაწყო თავის ღონისძიება.
გამოიყენებს თან წერტილ-მძიმეს,
სიტყვას სიტყვასთან შეკრავს ლოდებად.
რითმის აკორდით ააწყობს მძივებს,
და თან, თანდათან უფრო ლომდება...
ეს რაც კბილიდან გამოვიცარი,
რაზეც მოვაწყვე სჯა და ბაასი,
არის ერთი თუ არის აასი,
აბა რა არის, გამომიცანი!...

ლიპარა (გიორგი ლიპარიშვილი)

3.12.10

და მე დავხატე...

და მე დავხატე,
და, რითმა-რითმით...
ფარდა ავხადე,
გულს მერე იმ თმით,
და რო სარკესთან ასწორებს,
და რო გყავს მაგრა ასწორებს!..
ის პატარაა, მოცინარი მუქი თვალებით,
სავსე წინსვლებით დღეის-ხვალებით!..

ჩემს დასთან მოდი დროშა-ალამო,
მისი ლექსები გახდება მალამო!..

ჩემი და, ჩემი, ჩემი ფერია,
სინათლსა და ღიმილის მფენია!..

ამ სიტყვებმა სიმართლე თქვა
განა ვინმე აქო-ამკო?!
მაგრა, მაგრა ჩაგეკონე,
ჩემო დაკო, ჩემო მაკო!..

...გულს მერე იმ თმით,
ფარდა ავხადე,
და რითმა-რითმით
და, მე დავხატე!..

ლიპარა (გიორგი ლიპარიშვილი)

23.06.10

გრძნობა მაგიდებს...(სერიული ლექსებიდან)

მოლაპარაკების მივუსხდეთ მაგიდებს,
მე შენს სხეულზე გრძნობა მაგიდებს...

ვნება კვერცხივით ვახალე,
დღე გუშინდელი ვახვალე...

გვერდზე ნუ გამწევ,
არა ვარ ნივთი,
ნურც ცაში ამწევ,
სული მაქვს ზვირთი...

ნურც გამიმეტებ დროში გამჭედო,
კაცი მაქციო მერე წარსულად,
ვნების გავხსენი ჩვენი სამჭედლო,
სადაც გრძნობები ფეხით წასულან!..

აბა რა გინდა, რას მეშორები?!
არც ჩემი გქვია, და არც უჩემო,
მე გრძნობის ვწერე მერე შრომები,
რომელსაც გული უნდა ვუჩვენო!..

განა ვჩივივარ, არა, ვწრიალებ,
გრძნობით ვმუნჯდები, ხანაც ვღრიალებ...

არ გეგონოს ჭორი სადმე განაგონი,
თვეების ნაცვლად გვაშორებს თითქოს ეპოქა,
გაჩუქე მთელი ანატომია, მე ასე მგონი,
ჩვენი გრძნობები ამ საუკუნეს ასჯერ ეყოფა...

რა მოვუხერხო ჩემში ამ ქარებს,
შენზე ფიქრები რომ აქანქარებს...

განა მე მინდა მედალ-ჩინებად,
შენი მალიმალ გამოჩინება!..

შენს ერთ კოცნას ვუხდი 7 წელს,
ჩახუტებას კი 9-ს და ნახევარს,
3-ს შემოხედვას, გულის გადამწველს,
5-ს კი შესუნთქვას, ვნების "ახევას!.."

რაც შეეხება, ჩვენს მუღამებში,
ყველა სიცოცხლეს ჩემსას დაგითმობ,
ერთ დღეს თუ ღამეში,
უჯრედებს როცა ვნებით გაგითბობ...

მე ვხედავ უკვე შენი დღე მიმზერს...
შენ მე გჭირდები სუნთქვაზე სწრაფად,
მიზიდულობა ჩვენ გვექცა სწრაფვად,
- გრძნობის გიმზადებ მე შენ გრეიზერს!!!

მოლაპარაკების მივუსხდეთ მაგიდებს,
მე შენს სხეულზე გრძნობა მაგიდებს!..

ლიპარა (გიორგი ლიპარიშვილი)

28.07.10 (რუსუდანს)

მუზას ვასვენებ...

მე მეძახიან ამოდ მოუბარს,
ვიღაცას ჭორზე ჭორი მოუბავს!..

ხან მეძახიან მე მექალთანეს,
ესეც სიცრუე, რომ მე გავთალე...

ხან კი მიწოდეს პოეტი,
სიცრუე არ ყლაპო მეტი!..

ზოგისთვის გავმხდარვარ გრძნობის გარეშე,
სხვების გულები მივწი-მოვწიე, მოვითარეშე!...

სხვა გამახსენებს ჩემ მეს,
სხვისი სხვა სხვაგვარად მეჩემე!..

ერთი მე მხოტბავს მეტზე მეტისმეტ...
მეორე მლანძღავს როგორც უგვანოს,
ახლა ცუდზე ოდნავ მეტი ვსვეტ,
მინდა ლიპარას ყველა სიცუდე გადავუგვარო!..

მე მეძახიან ამოდ მოუბარს,
ვიღაცას ჭორზე ჭორი მოუბავს!..

მეტი რა გითხრათ,
დრო გეტყვით დანარჩენს,
მერე მოვისმენ
მე თქვენს განაჩენს!..

მე ღიმილს ვბადებ, თვალს არ ვასველებ...
ახლა წავედი, მუზას ვასვენებ!...

ლიპარა (გიორგი ლიპარიშვილი)
10.07.10

კატებიც ყეფენ...

რა ხარ ასეთი წლებს რო აჩოქებ,
მზეს შენს ნაკვერჩხალს აფიცხებ,
ცას დედამიწას აჩუქებ,
მგელს რო კრავის თავს აფიცებ!..

ვინ ხარ ასეთი,
ერთად დაჩაგრავ ყველა ამორძალებს,
შენ ხარ ასერთი,
შენმა ძალებმა გული გამომძალეს!..

ჩემი ბაგიდან სიმართლე გამოცრება,
რამდენ რამეს ჩრდილავ ერთი, მშვენებით,
გახდები მსოფლიოს შემდეგი საოცრება,
ნაკრძალს მოგავხარ ირემ-შველებით...

დაგამშვენა შენ რო დგომამ,
რომ დაგბადა შემოდგომამ...

ვერ შეგაფასებს აუქციონი და ვერც ვაჭრობა,
შენ მწიფობა ხარ და თან მაჭრობა...
გიყურებ, ვხდები, რატომ იწყებდნენ ქალისთვის ომებს,
ქალები მართვადნენ ლომებს და რომებს!..

შე ყველას მმართველო,
მსოფლიოს მეფევ,
შენთვის იცოდე
კატებიც ყეფენ!..

ლიპარა (გიორგი ლიპარიშვილი)
3.09.10

ლექსების გამოფენა

ჩვენი წელთაღრიცხვით, 2010-ე ზამთრის შემობრძანებას გილოცავთ... 1 თვე და, ახალი წელი ხელს ჩამოგვართმევს... ვიფიქრე სანამ გვესტუმრება და მერე გვიმასპინძლებს კიდევაც 2011, მანამდე დროს რო ფეხი ავუწყოთ, 2010-ის ლექსებს გამოვფენთქო... ეს აზრი ახლახანს შემომებადა... ჩემს რამდენიმე ნალექსარს გამოვამზეურებ დეკემბრის სუსხნარევ მზესა და ღრუბელზე... ვნახოთ აბა როგორი გამო-ფენა გამომივა...

ლიპარა (გიორგი ლიპარიშვილი)
1.12.10

იშვი ათად...

მიყვარ(ს)ხარ... (სერიული ლექსებიდან…)

მიყვარ(ს)ხარ, როგორც სათავე - მდინარეს,
მიყვარ(ს)ხარ, როგორც სითბო - მძინარეს...

მიყვარ(ს)ხარ, როგორც მწვერვალს - სიმაღლე,
მიყვარ(ს)ხარ, როგორც ბავშვებს სილაღე...

მიყვარ(ს)ხარ, როგორც ტალღას ზღვაობა,
მიყვარ(ს)ხარ, როგორც გუნდას ზვაობა...

მიყვარ(ს)ხარ, როგორც მიწას ბალახი,
მიყვარ(ს)ხარ, როგორც მუსლიმს ალაჰი...

მიყვარ(ს)ხარ, როგორც ფრინველთ ფრენები,
მიყვარ(ს)ხარ, როგორც მუნჯს უყვარს ენები...

მიყვარ(ს)ხარ, როგორც მელანი - კალამს,
მიყვარ(ს)ხარ, როგორც ტარი სურს ალამს...

მიყვარ(ს)ხარ, როგორც სუნამოს - სუნი,
მიყვარ(ს)ხარ, როგორც კარგ სტუდენტს - "უნი..."

მიყვარ(ს)ხარ, როგორც შვიდფერას - ფერებით,
მიყვარ(ს)ხარ ისევ შენ, ჩემი ფერებით...

მიყვარ(ს)ხარ - სანამ მე სუნთქვა ვიცი,
კანად მოგირგე, ვერ გამოგიცვლი!..



ლიპარა (გიორგი ლიპარიშვილი)
22.11.10

შენთვის მეფობენ... (სერიული ლექსებიდან)

ფეხის გულების დაკოცნა მინდა, შენ რო დაყავხარ;
შენი ძმის დალოცვა მინდა, ასეთი და ყავხარ...

შენი სხეულის დანამვა მინდა, რომ ვიყო შხაპი,
შენი ნაბანი წყლის შესმა მინდა, რომ გავხდე ტრაპი...



შენი სხეულის სუნი მინდა, ყველაფერს ქონდეს,
შენი თვალების ქროლვა სულ ყველგან ქროდეს...

შენი ტუჩების მინდა ვიყო უფერო საცხი,
ის სავარცხელი მინდა ვიყო, შენს თმებს რო ვარცხნის...

შენს მოხვეული ჩემი ”ხელობა” მინდა, როცა შენ გფლობენ...
შენთვის ”გამხდარი” სიტყვები ვარ, შენთვის შეფობენ...





ლიპარა (გიორგი ლიპარიშვილი)
12.11.10

მე-1000-ერთე...

1000 გული გულში მომეცვა,
1000 გრძნობა ქურქად მომეცვა...

1000 სიტყვა სეტყვად მომესმა;
1000 ვნება ვნებით მომესმა...

1000 ფერი ერთად მეფერა,
1000 ხელი ერთად მეფერა...

1000 საქმე ყველა მომე, შვა,
1000 დარდი ყველა მომეშვა...

1000 ტონა მინდა მე კოცნა,
1000-ჯერ მეტჯერ უფრო მეკოცნა...

მე 1000-ს ვერთე,
შენა ხარ ჩემი მე-1000-ერთე...



ლიპარა (გიორგი ლიპარიშვილი)
15.11.10

ვნების თავსხმა

გვიმასპინძლებს...

მთის სიყვარულის დამერგო ნერგი,

ბანის მოცემით გულთბილობს თერგი...

აქ ღრუბლებია, ნისლს ცხვირწინ რო ფენს,

შევკედლებივარ ბანაკს, კარვების სოფელს...

ბუნება წყნარადაა, არც ჩვენ ვართ ავები,

ჭუჭყი მწყრალადაა, გავხდით რამდენიმე თერგნაბანავები...

ტყემ შეშა გვაჩუქა, არ უყვარს ნისია,

მწვერვალით დატკბობა - ჩვენი მისია...

ხვალ უნდა გავუდგეთ გზას მაღალ მთისკენ,

ზოგს თვალი გაურბის წუთების თვლისკენ...

24 საათზე მეტს ვიტევ,

1 დღე-ღამეში, გვიამბო დრომ,

შენ კი ზურგს მაქცევ, არ მიტევ?!

გამიკვირდა, ვიღაცები უკან გაბრუნდნენ რომ...

განა სუყველა მე გავამრუდე?!

ბევრმა იპოვა აქ თავის ბუდე...

ვიღაცა აჩვენებს აქ თავის სახეს,

ვიღაცა თავისთავს დაუგებს მახეს.

ვიღაცა ენას საზღვრამდე გაფენს,

ვიღაცა იჭერს, ვიღაცა აფრენს...

სანამ გადგება დღე განზე, დასვენების,

სანამ დრო მოვა მზის მთისკენ ჩასვენების,

ვიღაცამ მიიღო უკვე ზაგარი,

ვიღაცას თავი გონია მაგარი...

ვიღაცამ გაყინა დრო და ადგილი თავის ფოტოზე,

ვიღაცა ვერაა დღეს თავის მოტორზე...

ვიღაცამ წიგნს დაუწყო ხედვები,

ვიღაცამ თვალი გაართო ხედებით...

როცა ფილტვები გლოცავს, არგუნე მათ აქ რადგან მოხვედრა,

როცა წინ გიწევს მთელი სხეული და გეძნელება უკან მოხედვა,

ვიღაცა ასეთ დროს, 18 აგვისტოს,

მოწევს ღიმილით გვერდზე აქ ვინსტონს...

ვიღაცას იხმობს დედაბუნება,

ვიღცას ვნება, მხოლოდ ცდუნება...

ვიღაცა ხდება ნამდვილი გმირი,

ვიღაცა რჩება ისევ ის სირი...

ვიღაცამ ინდომა ბავშვური ანცობა,

ვიღაცამ ვიღაცის კაი გაცნობა...

ბანაკში ყველა ხვალის დღეს ელის,

როცა დრო მოვა გაწვდილი ხელის...

როცა გაგვიხსნის ბუნება ანაბარს,

როცა მთა გაგვხდის ყველას თანაბრს...

როცა დავიწყებთ ჩვენ ცისკენ ცოცვას,

როცა შევიგრძნობთ ჩვენ გარემოცვას...

აქამდე მოდით, მომიახლოვდით ბარემო,

ყველას პატივს გვცემს გარემო...

მათთვის, ვინც ცდილობს, ვინც ძლებს,

მწვერვალი მალე ჩვენ გვიმასპინძლებს!..

ლიპარა (გიორგი ლიპარიშვილი)

18.08.10